“Een universiteit is de plaats waar zonder vooroordelen moet worden gedacht, waar vrijuit kan worden gesproken en waar ruimte is voor woord en tegenwoord, op basis van feiten en argumenten. Het debat uit de weg gaan – of erger: verhinderen – met wie ons niet zint, ervaar ik als een kortzichtige manier om met andersdenkenden om te gaan. Het is pas door ideeën met elkaar te laten botsen, dat we tot betere inzichten komen en groeien als mens” verantwoordde de rector van de Vrije Universiteit Brussel, Caroline Pauwels, zich op de haar uitnodiging aan Theo Francken. Het ‘debat’ waar Caroline Pauwels het over had was een monoloog van twee uur van Francken waarna we ‘kritische vragen’ aan zouden mogen stellen. Dat was duidelijk te veel voor de staatssecretaris die zichtbaar geïrriteerd door de kritische vragen na 20 minuten een einde maakte aan ‘het wederwoord’, terwijl er oorspronkelijk 45 minuten waren voorzien. Hieronder stellen wij dus drie waar Francken nog op zou moeten antwoorden:

Vijftig jaar geleden daverde het kapitalisme op haar grondvesten. In een periode van grote bevrijdingsbewegingen in de derde wereld (Cuba, Congo, Vietnam…) kwamen plots ook de studenten in de geïndustrialiseerde landen massaal in opstand tegen het oude gezag. Tot overmaat van ramp trokken de studenten naar de fabrieken en probeerden ze de arbeidersklasse te betrekken in hun plannen om de wereld te veranderen. De miljoenenstaking in Frankrijk in mei 1968 was het hoogtepunt van die wereldwijde contestatie en ‘mei 68’ werd zo een verzamelnaam voor die tumultueuze periode. Maar Frankrijk had zeker niet het monopolie op mei 68 – ook in Spanje, Italië, Duitsland, Nederland, Japan en de VS kwam de jonge generatie op straat voor een nieuwe samenleving gekenmerkt door vrijheid, emancipatie en solidariteit. De spits werd echter afgebeten door Vlaanderen, of all places. In januari 1968, lang voordat Parijs ontwaakte, keerden Vlaamse én Waalse studenten de streng katholieke Dijlestad om tot de ‘Commune van Leuven’.